Victoire Van Nuffel
Bij de start van het Belgisch Kampioenschap wielrennen voor dames werd bij de voorstelling van Lotte Kopecky ook Victoire Van Nuffel op het podium voorgesteld. Zij was een pionier van het internationale dameswielrennen en de allereerste Belgisch Kampioen bij de dames in 1959 en je kan het al vast raden : zij was lid van KAWS ! Ook de bronzen medaille was toen voor een KAWS-lid, nl. Liliane Cleiren.
Hoewel de Belgische Wielrijdersbond de dameswedstrijden in 1958 nog niet officieel erkende, volgden ze wel met grote belangstelling deze werking en de koersen die door de UCI beschermd werden. In dat jaar verdedigden de juffers Victoire Van Nuffel, Liliane Cleiren en Yvonne Steurs al onze (toen nog rood-witte) clubkleuren. Ze werden geselecteerd voor het wereldkampioenschap en eindigden respectievelijk 4e, 8e en 21e.
Victoire Van Nuffel was de dochter van een fietsenhandelaar. Ze werd geboren in Hombeek, maar verhuisde tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Mechelen. Vanaf haar veertiende werkte ze in een lokale dekenfabriek. Van jongs af was ze gewoon om te fietsen en werd haar interesse in de wielersport gewekt. Ze kreeg van de lokale wielerclub in Hombeek geen licentie om te mogen koersen. Ook de BWB gaf haar geen wedstrijdvergunning omdat dameswielrennen toen nog niet mocht. Van Nuffel verkreeg uiteindelijk in Parijs een internationale vergunning en zou vooral in het buitenland wedstrijden rijden. In 1956 won ze het officieuze Belgische kampioenschap voor vrouwen, wat ze ook in 1957 en 1958 deed. Pas in 1959 werd voor het eerst een officieel kampioenschap voor dames ingericht. Op 28 juni 1959 won Van Nuffel in Antwerpen en werd zo de allereerste Belgische kampioene op de weg. Dat jaar won ze ook het eerste Belgische kampioenschap voor vrouwen op de baan in het sprintnummer.
Victoire Van Nuffel was even actief in de Flandriaploeg voor dames die door Briek Schotte geleid werd. Hoewel ze altijd een goede verstandhouding met Schotte bleef onderhouden, vertrok Van Nuffel naar Frankrijk om er voor de ploeg Helyett-Leroux-A.C.B.B. (de ploeg van onder meer Jacques Anquetil) te rijden. Het Franse dameswielrennen stond iets hoger aangeschreven dan in België. Voor de rest van haar loopbaan zou Van Nuffel vooral in Frankrijk en Italië actief zijn. Ze bekwaamde zich ook in het baanwielrennen waarbij ze getraind werd door oud-wereldkampioen Louis Gérardin. Door haar verblijf in Frankrijk zou ze maar weinig meer actief zijn in België en nauwelijks nog op de erelijsten van de Belgische kampioenschappen voorkomen. In 1966 zette Van Nuffel een einde achter haar carrière na een periode van blessures en last van artrose.
Van Nuffel liet een aanbod om nog in Italië actief te blijven liggen en zou uiteindelijk de wielersport helemaal achter zich laten. Ze verhuisde naar de Belgische kust en zou in 1969 een eigen café in Zeebrugge openen, Café Central. Ze zou dit blijven open houden tot ze met pensioen ging.
Meer boeiende info over Victoire :
https://nl.wikipedia.org/wiki/Victoire_Van_Nuffel
https://www.gva.be/cnt/dmf20220121_96168006
https://servicekoers.be/verhalen/portret-victoire-van-nuffel
https://sporza.be/nl/2017/05/17/docu-4x7_-victoire-de-koers-van-mijn-leven-1-2981345/
https://www.rtv.be/artikels/victoire-maakt-naam-waar-en-eerste-belgisch-kampioene-wielrennen-a109489
https://bahamontes.be/leesvoer/victoire-van-nuffel
http://www.jeroendenaeghel.be/victoire-van-nuffel-feministe-op-een-roze-wielerwolk/
https://www.academia.edu/36446090/Victoire_Van_Nuffel_kampioene_en_feministe